İstanbul Mahkemesi 334 Numaralı Sicil (H. 1280-1329 / M. 1863-1911) cilt: 99, sayfa: 208 Hüküm no: 211 Orijinal metin no: [48-1] Bu defter İBB Kültür A.Ş. ve Medipol Üniversitesi Hukuk Fakültesi ortaklığı ile hazırlanmıştır. Hazine ve resmi dairelerin de sened ve vekaletnamelere damga pulu yapıştırması gerektiği Sadâret’den Taraf-ı vâlâ-yı Fetvâ-penâhîye Ma‘rûz-ı bende-i dîrîneleridir ki, Hazâin ve devâir-i resmiye tarafından ikāme olunan istînaf ve temyîz da‘vâlarında muhâsebe ve mal sandıkları nâmına olarak kefâlet mukābilinde i‘tâsı îcâb eden senedât ile vekâletnâmeler mensûb oldukları devâire mahsûs damgalı kâğıdlara yazılmakda ise de devâirin resm-i damgadan mu‘âfiyetine dâir bir gûnâ sarâhat-i nizâmiye olmamasına ve bir nevi‘ harc ve rüsûmun esâsen hazîne-i devlete âid olmasına nazaran evrâk-ı mezkûrenin resm-i damgaya tâbi‘ olması îcâb edip etmeyeceğinin ta‘yîni lüzûmuna dâir Adliye Nezâret-i celîlesinden vârid olan tezkire Şûrâ-yı Devlet’e lede’l-havâle vekâlet ve bir meblağ-ı mu‘ayyeni hâvî olmayan kefâlet senedlerinin on guruşluk varaka-i maktû‘aya tahrîri veyâhûd bunlara o nisbetde pul vaz‘ ve ibtâli Resm-i Damga Nizâmnâmesi ahkâmından olarak bunda devâir-i resmiyenin mu‘âfiyetine dâir bir gûnâ kayd ve sarâhat olmadığı gibi devâire müte‘allik mehâkim-i nizâmiyede rü’yet olunan de‘âvînin îcâb eden harc ve rüsûm-ı sâiresinin tamamen istifâ kılınmakda olduğu nezâret-i müşârün-ileyhâ ile olunan muhâbere ve cevâbından anlaşılmış ve müstesniyâtı musarrah olmayan kavânîn ve nizâmât ahkâmının umûmî olmasına nazaran hazâin ve devâir nâmına i‘tâ olunagelen kefâlet senedleriyle vekâletnâmelere dahi Resm-i Damga Nizâmnâmesi mûcebince pul yapışdırılması lâzımeden bulunmuş olduğundan ol vechile îfâ-yı mu‘âmele olunmasının nezâret-i müşârün-ileyhâ ile devâir-i sâireye iş‘ârı Tanzîmât Dâiresi’nden bâ-mazbata ifâde kılınmış ve mûcebince nezâret-i müşârün-ileyhâ ile sâir devâire teblîğ-i keyfiyet olunmuş olmağla Bâb-ı Vâlâ-yı Fetvâ-penâhîlerince dahi ona göre îfâ-yı muktezâsına himmet buyurulması bâbında emr ü irâde hazret-i men-lehu’l-emrindir. Fî 22 Safer sene [1]300 ve fî 22 Kânûn-ı sânî [12]98.